ಮಲೆನಾಡು – ಹೆಸರು ಕೇಳಿದಾಗಲೇ ಮನಸ್ಸು ಮೆರೆವ ಹಸಿರ ಸಿರಿ, ನಿಸರ್ಗದ ಮಡಿಲಲಿ ಮೌನದ ಮಿಂಚು. ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಅಬ್ಬರಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಕಾಟವಲ್ಲ; ಮಳೆ ಇಲ್ಲಿನ ಜೀವವಂತಿಕೆಯ ಹಾಡು. ಆ ಮಳೆಯ ಸವಿಯು ನಾನೇನು ಬರೆದು ಹೇಳಲಾರದಷ್ಟು ನಾಜೂಕು.
ಅಬ್ಬರದ ಆ ಮಳೆಯಲ್ಲೂ ಏನೋ ಹಿತವಾದ ನಗು ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಧೋ ಎಂಬ ಶಬ್ದದೊಂದಿಗೆ ಹೊಳೆಯುವ ಆ ಜಲಕಣಗಳು ನಾನೇಕೋ ಹೃದಯವನ್ನೇ ತೊಳೆದು ಬಿಡುತ್ತವೆ. ಇಡೀ ಮಲೆನಾಡು ಹಸಿರಿನ ಚದರದಂತೆ ಹರಡಿದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ – ನವಿಲು ನಲಿವಿನ ಹಸಿರು, ಹಾಸು ಹೊಕ್ಕು ಹರಡುವ ನದಿಗಳ ಹರ್ಷ.
ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ನಿಶಬ್ದವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಕೂಗು ಮೌನದ ನಡುವೆ ಹಾಡಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತವೆ. ಮರಗಳ ಮಧ್ಯೆ ತಿರುಗಾಡುವ ಮಂಜು – ಅದು ಕೇವಲ ಹವಾಮಾನವಲ್ಲ, ಅದು ಭಾವನೆ. ಒಂದು ಕಂಬಳಿ ಹೊದಿದು ಮಳೆಯಲಿ ನಡೆಯುವುದು ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಲೆಯಂತಿದೆ. ತಲೆಯ ಮೇಲಿಂದ ಕಾಲಿನವರೆಗೆ ಹರಿಯುವ ಮಳೆನೀರು ಚಳಿಯ ಹಿತ ಸ್ಪರ್ಶ ನೀಡುತ್ತದೆ – ಒಮ್ಮೆ ಹಿಮದ ಹಗುರ, ಒಮ್ಮೆ ತಾಯಿಯ ನುಡಿಗಟ್ಟಿನ ಛಾಯೆ.
ಮನೆಕಡೆ ತೇಲಿ ಬರುವ ಅಡುಗೆಗುಳಿಯ ಧೂಪ, ಕಾಫಿ ಅಗ್ಗದ ಸುವಾಸನೆ, ಮರದ ದಿಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಹೊರಸಾಗುವ ದೃಶ್ಯ… ಎಲ್ಲವೂ ಈ ಮಳೆಯೊಂದಿಗೇ ಆಳವಾದ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿವೆ.
ಸುತ್ತಲೂ ಮರಗಳ ನಡುವೆ ಮಂಜು ಮುಸುಕಿದೆ – ಹದವಾದ ಕನಸಿನಂತೆ. ಪ್ರಕೃತಿ ಇಲ್ಲಿ ಕೈಹಿಡಿದು ನಾವು ಮರೆತ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಅಲ್ಲೊಂದು ಹೂವು, ಇಲ್ಲಿ ಚಿಮ್ಮುವ ಹರಿ ಎಲೆ… ಅದೆಲ್ಲವೂ ಮಳೆಗೆಯೋ, ನಿಸರ್ಗದ ನೃತ್ಯವೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ.
ಮಲೆನಾಡು ಇಂತಹ ಹೊತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಭೂಭಾಗವಲ್ಲ. ಅದು ಒಂದು ಭಾವನೆ, ಒಂದು ಮೃದು ನಡಿಗೆ, ಒಂದು ಪವಿತ್ರ ನಿಶಬ್ದ. ಮಳೆಯ ಆಲಾಪದೊಂದಿಗೆ ತಾಳವಾಗಿ ಹರಿದುಬರುವ ಜೀವದ ಒಲವ.
ಹಸಿರ ಬೆನ್ನುತಟ್ಟಿದ ನಮನಗಳೊಂದಿಗೆ, ಮಲೆನಾಡಿನ ಮಳೆಯೊಳಗಿನ ಒಂದು ಹೃದಯ.
~ರಾಮ್ ಅಜೆಕಾರು ಕಾರ್ಕಳ
0 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು