ತುಳುನಾಡಿನ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದವರಾಗಿ, ಗೊರಬು – ಅಂದರೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗ. ಅದು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಹೊಲಗದ್ದೆ, ಮನೆಯ ಗೃಹದೇವತೆಗಳಿಗೆ ನೈವೇದ್ಯವಾದದ್ದೇ ಅಲ್ಲ; ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ನೆಲೆ. ನಾನು ಇದೇ ಗೊರಬು ಹಿಡಿದು, ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಸ್ಕೂಟಿಯಲ್ಲಿ ಮಾರಲು ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಕ್ಷಣ, ಕಾಲಚಕ್ರವು ನನಗೆ ಜೀವದ ಇನ್ನೊಂದು ಅರ್ಥವನ್ನು ತೋರಿಸಿತು.
ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ರಂಗಿನ ಬೆಳಕಿನೊಂದಿಗೆ ರಸ್ತೆಯನ್ನಂತೂ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೆಂಪು ಸ್ಕೂಟಿಯ ಚುಟುಕು ಗಾಳಿಯ ಸ್ಪರ್ಶ, ಗೊರಬಿನ ಸುವಾಸನೆಯ ಸಾನ್ನಿಧ್ಯ – ಇವೆಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರದ ಒಂದು ಸುಂದರ ಕ್ಷಣ.
ಆದರೆ ಏನು ಅಂದುಕೊಂಡೆ, ಏನು ನಡೆಯಿತು! ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿದ್ದ ಒಂದು ಎತ್ತು, ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡೊಡನೆ ಒಮ್ಮೆ ತಲೆ ಎತ್ತಿ, ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ನೋಡುತಿದ್ದಂತಾಯಿತು. ನಂತರ ಏನಾಯಿತು ಎಂಬುದರ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡಿರುವ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ನೆನಪು:
ಅದೊಂದು ಕಣ್ಣರಳಿಸುವ ಪಳುವಿನ ನೋಟದ ಬಳಿಕ, ಎತ್ತಿನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಏನೋ ಆತಂಕದ ಬೆರುಗು ಕಾಣಿಸಿತು. ಅದು ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿದ್ದ ಹಗ್ಗವನ್ನು ಎಳೆಯುತ್ತಲೇ, ಎಡದಿಂದ ಧುಮುಕಿ ಬಂದು ರಸ್ತೆಯ ಮಧ್ಯ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಅಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ನಾನು ಬೆರಗಾದೆ. ಸ್ಕೂಟಿಯ ಎಕ್ಸಿಲೇಟರ್ ನಿಲುಕಿದ ಕೈ ಹಠಾತ್ ಗತಿಯನ್ನೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು. ಗಾಳಿಯ ಶಬ್ದದ ಜೊತೆ ಹೃದಯವೂ “ಪುಕು ಪುಕು” ಎಂದು ಬಡಿತ ಆರಂಭಿಸಿತು.
ಆ ಕ್ಷಣದ ಮೌನ, ನನ್ನ ಆತ್ಮದ ಕೋನಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ಭೀತಿಯ ತೇಲಾಟ! ಎತ್ತಿನ ಕರಗಾಟ, ಸ್ಕೂಟಿಯ ಕೂರುತ ಭರವಸೆ, ಗೊರಬಿನ ಭಾರ – ಇವೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಎದೆಯ ನಡುವೆ ಬಡಿತವಾಗಿತ್ತು.
ಆದರೆ, ದೈವಸಹಾಯವೋ, ಗತಿಯ ಲೀಲೆಯೋ – ಸ್ಕೂಟಿಯು ಕಮಾನ್ ಹಿಡಿದ ನನ್ನ ಕೈಗೆ ಮನ್ನಣೆ ನೀಡಿದಂತೆ, ನಾನು ಸರಳವಾಗಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದೆ. ಎತ್ತು ಮರದ ಹಗ್ಗದ ಗಡಿಯನ್ನು ದಾಟಲಾರದೆ ನಿಲ್ಲಿತು. ನಾನು ಬದುಕಿದ್ದೆ.
ಆ ಕ್ಷಣ, ಮರದ ನೆರಳು ನನ್ನ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ದೇವರ ಕೈಯಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಗೊರಬಿನ ಪರಿಮಳ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆ ನೆನೆಪಿನ ಗೀತೆ ಹಾಡಿತು – "ಬದುಕಿದೆ ಬಡಜೀವವೇ...!"
ಇಂದಿಗೂ ನನ್ನ ಕೆಂಪು ಸ್ಕೂಟಿಯ ಮುಂದೆ ಗೊರಬು ನೋಡಿದರೆ, ಆ ಸನ್ನಿವೇಶ ಪುನಃ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಲ್ಲ ನೆನೆಸಿದಾಗ, ನನಗೆ ಗೊರಬು ಕೇವಲ ವ್ಯಾಪಾರದ ವಿಷಯವಲ್ಲ, ಅದು ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಸಹಪಾಠಿ.
ರಾಂ ಅಜೆಕಾರು ಕಾರ್ಕಳ
0 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು