ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಲೆನಾಡಿನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವ ಹಸಿರು ಹರಿತದ ನಡುವೆಯೇ, ಇಷ್ಟು ವಿರಳವಾಗಿ ಮೂಡಿದ ದೃಶ್ಯ ಎಷ್ಟೋ ಅಪರೂಪ. ಇದು ಹಿರಿದಾದ ಬೆಟ್ಟದ ಎತ್ತರದ ಎಳೆಯೊಳಗಿನ ಒಂದು ಕ್ಷಣ. ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಮಂಜು ಮಸುಕಾಗಿ ಹರಡಿದರೆ, ಅದರ ನಡುವೆ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿರುವ ಒಣಗಿದ ಮರವೊಂದು ತಾನು ಸಾಯಲಿಲ್ಲ, ಜೀವವಿಲ್ಲದಂತಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ನಿಂತಿದೆ.
ಈ ಮರವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಅದು ಬಾಳಿನೊಂದಿಗೆ ನಡೆಸಿದ ಹೋರಾಟದ ಶೀಲ್ಪವಾಗಿ ತೋರುತ್ತದೆ. ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಯ ತಂಪು ಕೂಡ ಅದನ್ನು ತಂಪುಮಾಡಲಾಗಿಲ್ಲ, ಬಿಸಿಲಿನ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನೂ ಅದರ ಬಳಿ ತಣಿಯಲಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಅದು ಇಲ್ಲಿದೆ – ನಿಂತಿದೆ – ನೆನೆಸುತ್ತಿದೆ – ಏನೋ ಹೇಳಲು ಹಾತೊರೆ ಯುತ್ತಿದೆ.
ಅದರ ಬಳ್ಳಿಗಳಿಲ್ಲ, ಹಳ್ಳಿಗಳಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ತುದಿಯಲಿ ನಿಂತು ಮಂಜು ಮುಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಆಗ ಅಚ್ಚರಿಯುತವಾಗಿ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ – ಪ್ರತಿ ಜೀವಿಗೂ, ಎಲ್ಲ ಒಂಟಿತನಕ್ಕೂ, ತನ್ನದೇ ಆದ ಸೌಂದರ್ಯ ವಿದೆ. ತನ್ನದೇ ಆದ ಆಳವಿದೆ. ತನ್ನದೇ ಆದ ಕಥೆಯಿದೆ.
ಇದು ಮರವಲ್ಲ, ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವ ಪ್ರತಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಒಂಟಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ. ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಹಸಿರಿಗಾಗಿ ಬಯಸುವ ಹಿತ್ತಲಿಗೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತೇವೆ. ಆ ಒಂಟಿತನವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೆಟ್ಟಗಳೆಷ್ಟೋ ಉಪಯೋಗಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ಮಂಜಿನೆಂಬ ಮೌನವೂ ಅವಶ್ಯಕವಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಮರವೇ ಹೇಳುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ –
“ನನಗೆ ಚಿಗುರು ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ,
ಆದರೆ ನಿಂತಿರುವೆ…
ಮಂಜು ನನಗೆ ಸಹವಾಸ ನೀಡುತ್ತದೆ,
ಅದರಲ್ಲಿ ನಾನು ಜೀವಿಸುತ್ತೇನೆ.”
---ರಾಮ್ ಅಜೆಕಾರು ಕಾರ್ಕಳ
0 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು