ಚಾರಣವೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಕಾಲುಚಾಲನೆಯಲ್ಲ, ಅದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೀಡುವ ವಿಶ್ರಾಂತಿ, ಪ್ರಕೃತಿಯ ಹತ್ತಿರ ದ ಸಮೀಪವಾಸ, ಆತ್ಮದೊಂದಿಗೆ ನಡೆಸುವ ಒಂದು ಶಾಂತ ಸಂವಾದ.
ಮುಂಜಾನೆ ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳು ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ಲಘುವಾಗಿ ಬೀಳುತ್ತಿವೆ. ಈ ಹನಿಗಳ ಸ್ಪರ್ಶ ಹಿತವಾಗಿರುವ ಅಮ್ಮನ ಮುದ್ದೆಮೆಚ್ಚಿನ ತೊಡೆಯ ಸವಿಯಂತೆ. ಮಂಜು ಪ್ರಕೃತಿಯ ನಕ್ಕು ನವಿಲು ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿದಂತಿದೆ – ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಹಸಿರುಮೂಕುಟಗಳ ಮೇಲೆ ಬಿಳುಪಿನ ಮಡಿಲು ಹರಿದಿರುವ ಭಾವ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಈ ಅಲಂಕಾರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಾಯಿಯ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ ಮಗುಹೀಗೇ ಆನಂದಿಸು ತ್ತದೋ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿಸುತ್ತೆ.
ಪರ್ವತಗಳ ಕೆಳಗೆ ಹರಿದಾಡುವ ದಾರಿಗಳ ನಡುವೆ ನಡೆಯುವ ಈ ಚಾರಣ, ನಾವು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸುವ ಎಲ್ಲ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ. ಮುಗಿಲುಮುಟ್ಟುವಂತೆ ತೋರಿದ ಬೆಟ್ಟದ ಶಿಖರ, ಕೈ ಚುಂಬಿಸುವ ಮೋಡಗಳು, ನಾವು ತಲುಪಲು ಕಾತರಿಸುತ್ತಿರುವ ಕನಸುಗಳಂತೆ. ಆದರೆ ಅದರತ್ತ ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯೂ ನಮ್ಮ ಅಂತರಂಗವನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ, ಶುದ್ಧಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಮೈಮನಗಳ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮಗೇ ಪತ್ತೆಯಾಗದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ – ಶಾಂತಿ, ಧೈರ್ಯ, ಭಯ, ಆಶ್ಚರ್ಯ, ಭಕ್ತಿ… ಈ ಎಲ್ಲವೂ ಆ ಮಂಜಿನಲ್ಲಿ ಮಿಡಿಯುವ ಹಸಿರು ಎಲೆಗಳಂತೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಈ ಕರವಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದಾಗ, ನಾವು ನಿಜವಾದ ಸ್ವಯಂ ರೂಪವನ್ನು ಕಂಡು ಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.
ಈ ಚಾರಣ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೀಡಿದ ಆನಂದವನ್ನು ನಿಖರವಾಗಿ ವರ್ಣಿಸುವ ಮಾತುಗಳು ಕಡಿಮೆಯೇ. ಅದು ಕಣ್ಣು ಕಾಣುವ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸೌಂದರ್ಯವಷ್ಟಲ್ಲ, ಅದು ಮನಸ್ಸು ಅನುಭವಿಸಿದ ಶುದ್ಧೀಕರಣವೂ ಹೌದು. ಮರಳಿದಾಗ ನಾನು ಭಿನ್ನನಾಗಿದ್ದೆ – ಹೆಚ್ಚು ಶಾಂತ, ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ, ಹೆಚ್ಚು ಧನ್ಯನಾಗಿದ್ದೆ.
~ರಾಮ್ ಅಜೆಕಾರು ಕಾರ್ಕಳ
0 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು