ಬಾನದಲ್ಲಿ ಮೋಡಗಳ ಕವಿತೆ ಹರಡುತ್ತಿದೆ. ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಮೋಡಗಳು ಹಾರುವ ದಾರಿಗೆ ಮಬ್ಬಾದ ಚಿತ್ತಾರವನ್ನೇಕೆ ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ, ಆಕಾಶ ತನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿದೆ. ಅದರ ಕೆಳಗೆ, ಹಸಿರಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ ಒಂದು ಹಿರಿದಾದ ಗುಡ್ಡ ಶಾಂತವಾಗಿಯೇ ಸುಮ್ಮನಿರುತ್ತದೆ – ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದೆ ಒಂದು ವಿರಳವಾದ ಶೂರವಂತಿಕೆ.
ಗುಡ್ಡದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಆ ಒಂಟಿ ಮರ, ಪ್ರಕೃತಿಯ ವಿರೋಧದ ಎಲ್ಲ ಋತುವಿನ ಕಥೆಗಳ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದ್ದು, ಕಾಲದಿಂದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಕಾಟಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಎದುರಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಬೇಸಿಗೆಯ ಭೀಕರ ಬಿಸಿಲು ಸೂರ್ಯನ ಕಠಿಣ ಕಿರಣವಾಗಿ ಅದರ ಎಲುಬಿಗೆ ತಾಗಿದರೂ, ಅದು ತಲೆಬಾಗಲಿಲ್ಲ. ಗಾಳಿ ಬಿರುಸಾಗಿ ಬೀಸಿದರೂ, ಅದು ನರಳಿ ಕುಗ್ಗಲಿಲ್ಲ. ಮಳೆಯ ಮೋಡಗಳು ಅದು ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಸಿಡಿದಾಗಲೂ, ಅದು ತಾನೊಂದು ಆಶ್ರಯವಿದೆ ಎಂಬ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತುಹೋಯಿತು.
ಈ ಮರವು ತನ್ನ ನಿಶ್ಚಲತೆಯಿಂದ, ಸಹನೆಯಿಂದ, ಅನೇಕ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ನಿಜವಾದ ಆಶ್ರಯವಾಯಿತು. ಹಲವಾರು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಅದರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿವೆ. ದಿನದ ಗೂಡಲ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಚಿರಪಿಲಿಗಳ ಕೂಗು ಮರವನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿರಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿ ಚಿಗುರು, ಪ್ರತಿ ಎಲೆ ಅವುಗಳ ಕೊಂಚ ಸ್ವಪ್ನಗಳ ಬಿಂಬವಾಗಿದೆ.
ಕೆಳಗಿರುವ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಹಸುಗಳು ಮೇವಿಗಾಗಿ ಏರಿ ಬಂದಾಗ, ಆ ಮರವು ತನ್ನ ನೆರಳನ್ನು ಹರಡುತ್ತದೆ – ಬಿಸಿಲಿನಿಂದ ಜಿಗಿದುಬರುವ ಶಕ್ತಿಯ ತಂಪಾದ ತಡೆಯಾಗಿ. ಮರವು ಮಾತನಾಡದು. ಹೋರಾಟವನ್ನು ಘೋಷಿಸುವ ಧ್ವನಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಶಾಖೆಯು ಶ್ರದ್ಧೆ ಮತ್ತು ಧೈರ್ಯದ ಸಂಕೇತ.
ಅದರ ಒಂಟಿತನವು ಒಲವಿನ ರೂಪಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಅದು ತನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದಲೇ ಒಂದು ಪಾಠ ಕಲಿಸುತ್ತದೆ – ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದರೂ, ಸಹನೆ, ಧೈರ್ಯ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯ ಮೂಲಕ ಬದುಕು ಅರ್ತಪೂರ್ಣವಾಗಬಹುದು.
ಈ ಮರ ಕೇವಲ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಒಂದು ಭಾಗವಲ್ಲ, ಅದು ಬದುಕಿನ ಒಂದು ಕವನ. ನಾವು ಅದರ ತಳದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಾಗ, ತಂಪಾದ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬುವ ಎಲೆಗಳ ನಿಲುಕಿದ ನಾದ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಮರ ಬಡಿದಷ್ಟೂ ನಾದ, ಅದರ ನಿಶ್ಚಲತೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಗಾನ.
ಒಂಟಿತನದಲಿ ಆಸರೆಯೂ ಇದೆ, ಶಾಂತಿಯೂ ಇದೆ, ಮತ್ತು ಎದ್ದೇಳುವ ಪ್ರೇರಣೆಯೂ ಇದೆ – ಈ ಗುಡ್ಡದ ಒಂಟಿ ಮರವೆ ಆ ಸತ್ಯದ ಪ್ರತೀಕ.
~ರಾಂ ಅಜೆಕಾರು ಕಾರ್ಕಳ
.jpeg)
0 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು