ಅದು ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ದಿನ. ತೋಟದ ಹಸಿರು ನೆರಳಲ್ಲಿ ಉಯ್ಯಾಲೆದಂತೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ಮೇಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಸು, ಮನೆಯವರು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ 'ದಾಸಿ' ಎಂಬ ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ದ ಜೀವ. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುದು ಆಳವಾದ ತೃಪ್ತಿ – ಆದರೆ ಅವಳ ದೇಹದಲ್ಲಿತ್ತು ಒಂದು ಅನೇಕ ಹುಳು-ಹುಪ್ಪಟೆಗಳ ಕಾಲಾಗಿರುವ ನೋವಿನ ಪ್ರಪಂಚ.
ಆ ದೇಹದ ಮೇಲಿತ್ತು ದುಃಖದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳಂತೆ ಹರಡಿದ್ದ ಸುಳಿಗಳೂ, ಉರುಳಿದ ರಕ್ತದ ಹನಿಗಳೂ. ಹುಳು-ಹುಪ್ಪಟೆಗಳು ಅವಳ ಹಾಸಿಗೆ, ಅವಳ ದೇಹವೇ ಅವುಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ. ಹಸುವಿಗೆ ಇದು ಸವಿನಯ ಸಹನೆ, ಆದರೆ ಆ ನೋವು ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅದೇ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮನೆದೇವತೆ, ಮನೆಯ ಯಜಮಾನ್ತಿ, ತನ್ನ ಹೃದಯದಿಂದಲೇ ನೋವನ್ನೂ ಹಾಸ್ಯವನ್ನೂ ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಕೆ ಹಸುವಿನ ನೋವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಳು. ಏನು ಮಾಡಿದಳು ಗೊತ್ತೆ?
ಅವಳನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದಳು ತೋಡಿನ ನೀರಿನ ಬಳಿಗೆ – ಹೊಳೆಯ ತೀರದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ಶೀತಲವಾದ ತೋಡಿಗೆ. ಹಸು ಆ ನೀರಿನ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ क्षಣ, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದವು ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ಕಣ್ಣೀರಿನ ಹನಿ. "ಅಬ್ಬ್..." ಎನ್ನುತ್ತಾ ದೇಹದ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಚಿಂಡಿದ ನೋವುಗಳನ್ನು ನೀರಿಗೆ ಹಾಲಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆಕೆ ಸುಮ್ಮನಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ತೆಂಗಿನ ಚಿಪ್ಪಿನಿಂದ ಮಾಡಿದ ದಪ್ಪ ಬ್ರಷ್ ಹಿಡಿದು, ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಕೈಗಳಿಂದ ದಾಸಿಯ ದೇಹವನ್ನು ತಿಕ್ಕಿ ತೊಳೆಯಲು ಆರಂಭಿಸಿದಳು. ನೋವಿನ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟ ಹಸ್ತವೇ ಹೀಗೆ ಆಳದ ಆರೈಕೆ ನೀಡಿದಾಗ, ಬದುಕಿಗೂ ಪ್ರೀತಿಯ ಹತ್ತಿರವಾದ ಆಸ್ತಿತ್ವ ಸಿಗುತ್ತದೆ.
ನೂರಾರು ಬಾರಿ ತಿಕ್ಕಿದರು ದಾಸಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಸುರಿದುದೇ ಪ್ರೀತಿಯ ತೇವ. ಮನೆಯೊಡತಿಯ ಮೇಲೆ ಹಸು ಎಳೆಯ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೆಕ್ಕತೊಡಗಿದಳು. ಬಾಳಿನ ಬಂಧನವೆ ಆಕೆ ಕಂಡಳು – ಆದರೆ ಆ ಬಂಧನದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷೆಯಿಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಳ.
ಅವನ ದೇಹದಲ್ಲಿದ್ದ ಹುಳು-ಹುಪ್ಪಟೆಗಳು ಉದುರಿ, ಹರಿದು, ತೋಡಿನ ನೀರಲ್ಲಿ ಮೀನುಗಳು ಮತ್ತು ಕಪ್ಪೆಗಳು ಆಹಾರವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡವು. ಒಂದು ಜೀವದ ನೋವಿನಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಜೀವದ ಬಾಳಿಗೆ ಆಹಾರ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಏಕತೆಯ ಆ ಮಹೋನ್ನತ ಮೂರ್ತಿಸಾಕ್ಷಿ.
"ದಾಸಿಗೆ"` ಬಡ ಜೀವವೊಂದು ನೋವಿನ ಬಂಧನದಿಂದ ಪ್ರೀತಿಯ ಮುಕ್ತಿಕಡೆ ಸಾಗಿದ ಕಥೆ.
~ರಾಂ ಅಜೆಕಾರು ಕಾರ್ಕಳ
.jpeg)
0 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು